Wiosna szerokim gestem maluje słońce na błękitnym niebie. Drzewa i krzewy przeciągają zaspane gałęzie i powolutku a jednak niespodziewanie, niczym popcorn na rozżarzonej patelni, wypluwają pękate pączki zielonych jak nadzieja listków. Ptaki przypominają sobie swoje najlepsze przeboje i zaczynają ścigać się w tym, który z nich lepiej je odśpiewa. Dni lubią nas coraz bardziej bo chcą  być z nami dłużej i dłużej, coraz leniwiej opuszczają świat by odpoczywać coraz krócej, oddając panowanie nad ciemnością księżycowi w bliskim nowiu… Wydaje się że cały świat pędzi  ku radości, ku coraz większemu hedonizmowi. Chcemy być coraz bardziej szczęśliwi. Cóż ja piszę – chcemy być tylko szczęśliwi. Nie interesuje nas nic poza szczęściem, radością i celebrowaniem życia. Czy wszechobecny hedonizm widać tylko w naszej radości z piękna budzącej się wraz z wiosną przyrody? Na to pytanie najlepszą odpowiedź znają koncerny farmaceutyczne, które śledzą wzrastające słupki sprzedaży swych produktów,

Leniwa niedziela. Za oknem szary jeszcze ale już dłuższy, dość ciepły i napawający optymizmem dzień. Kot przeciąga się szeroko, ziewa i, patrząc mi głęboko w oczy, zdaje się mówić: „Poleżmy trochę! Tak fajnie jest nic nie robić!” Szmaragdowe oczy kociaka hipnotyzują i już mam ochotę wrócić pod ciepłą kołdrę, gdy kątem oka zauważam piętrząca się na stole górę dokumentów, nietkniętych materiałów do przeczytania a obok nich listę „Do Zrobienia”. Oj, to nie jest lista. To prawdziwy wąż! Co robić? Wszyscy nie cierpimy poniedziałków. No może nie wszyscy, ale zdecydowana większość psioczy już w niedzielę wieczorem, że to już jutro do pracy, że znowu, że za krótki weekend. Marzymy w skrytości ducha o braku poniedziałków w naszym życiu, wiecznych wakacjach, gdzie dni nie mają nazw, wiecznie świeci słońce a my wylegujemy się gdzieś na rajskiej plaży pławiąc się w błogim lenistwie. A czy ktoś z was zadał sobie kiedyś trud zastanowienia się jak wyglądały by te wyśnione permanentne wak

Wysoka samoocena czy wybujałe ego? Czy jest między nimi różnica? A jeśli tak, to jak je rozróżnić w epoce ludzi sukcesu mierzących swoją wartość pieniędzmi, osiągnięciami zawodowymi i zdobywaniem kolejnych celów?  Czy sukcesy finansowe czy zawodowe są wstanie poprawić naszą samoocenę i czy może są tylko słodkimi pigułkami na uspokojenie dla naszego skołatanego, przestraszonego i pełnego niepewności poczucia własnej wartości? Czy można przestać porównywać się z innymi i nadal czuć się dobrze? Żyjemy wśród innych ludzi – czy nam się to podoba czy nie. Bez względu na to czy lubimy ich towarzystwo, czy raczej chętniej wycofujemy się do cichego ustronnego zakątka, mamy bardzo małe szanse na to, że kiedykolwiek będziemy żyć poza choćby najmniejszą grupą społeczną. Co to oznacza? Między innymi to, że poszukujemy akceptacji innych ludzi, choćbyśmy twierdzili, że nam na nich nie zależy, bądź, że ich nawet nie lubimy. Niestety nic to nie zmienia. Nadal w głębi serca chcemy być lubia

Co zrobić by nie mieć oczekiwań i nie zwariować? W jaki sposób planować i starać się osiągać cele bez jednoczesnego zakładania jakiejkolwiek ścieżki? Czy brak oczekiwań oznacza brak marzeń? Czy można czegoś pragnąć a jednocześnie niczego nie oczekiwać? Oto jest pytanie. Snucie planów, wymyślanie scenariuszy, nowe pomysły i powiązane z nimi kroki ku ich realizacji… to wszystko elementy rozwoju, realizacji marzeń a czasem zwykłe stopnie ku wykonaniu trywialnego, mało skomplikowanego zadania. Zapytacie: co złego w tym, aby, chcąc osiągnąć cel, jednocześnie oczekiwać konkretnych rezultatów? Cóż, może nic w tym złego, ale nic dobrego również z tego nie wypłynie. Kiedy w umyśle rodzi się nowa idea często towarzyszy jej podekscytowanie, radość, nadzieja i cała gama emocji, które niczym mały motor napędzają nas do działania i do parcia na przód bez zważania na potencjalne większe czy mniejsze przeszkody. Fala uniesienia popycha nas do czynów, na które wcześniej nie zdobylibyśmy